Во интервју за „Дневни аваз“, претседателот на Лигата на социјалдемократите од Војводина, Ненад Чанак, зборуваше за конфликтот со Воислав Шешељ и ја објасни позадината на нивната повеќедецениска кавга, која кулминираше со покана за дуел со пиштоли.
Тој ја допре и аферата „Икона“, која, како што вели Чанак, има потенцијал да стави крај на политичката кариера на водачот на СНСД, Милорад Додик.
Тој зборуваше и за барањето на високиот претставник во БиХ, Валентин Инцко, НАРС да им ги одземе медалите на воените злосторници, а исто така ја анализираше и моменталната состојба во Црна Гора.
Може ли да ни објасните зошто го предизвикавте осудениот воен злосторник Воислав Шешељ на дуел?
– Работата е едноставна, веќе 30 години ја водам битката со Воислав Шешељ и ѓубриња како него. Сега веќе почна да се губи секакво значење, затоа што ние, под покровителство на приказната за слободата на изразување и непостоењето вербални прекршоци, дојдовме до позицијата дека осудените воени злосторници трчаат во јавноста и го кажуваат главниот збор. Дојдовме до точка дека најмонструозните идеи што ги чинеа главите на стотици илјади луѓе станаа легитимна работа и се сметаат за дел од политичкиот спектар. Кога видов дека воениот командант на „Белите орли“, Драгослав Бокан и Воислав Шешељ, успеаа толку многу да го навредат Чедомир Јовановиќ што мораше да го напушти шоуто, беше сосема јасно дека станува збор за обединување на криминалците против сè што е цивилизирано во Србија. Затоа го предизвикав Шешељ на дуел со пиштоли, да го решиме тоа еднаш засекогаш.
Бидејќи сите овие екстремисти, десничари и силни бранители на Србите се насилници и кукавици, но тоа не може да се види од нивната врева. Морав да прибегнам кон екстремно решение и да покажам со конкретен пример дека тој е најобичното ѓубре што не смее да му излезе на мегдан на секој што е доволно подготвен да се справи со тоа. Кога ќе ми кажат зошто си дозволувам да се спуштам на тоа ниво, да се занимавам со ѓубре воопшто, треба да се потсетам дека чистењето на измет некогаш се сметаше за херојско дело и така го доживувам. Едноставно, тој ментално-интелектуален измет мора на крајот да биде исфрлен.
Ја следевте аферата „Икона“, во која беа вклучени претседателот на Претседателството на БиХ и водачот на СНСД, Милорад Додик. Кое е вашето мислење за сè што се случи во последните неколку недели по ова прашање?
– Следев сè што е поврзано со аферата „Икона“ со голема одвратност затоа што тој подарок е срамен на повеќе нивоа. Прво, да се даде некому ограбена икона од територијата на друга држава, со која е, благо речено, државата од која доаѓа примателот е во војна- тоа е бесрамно. Бидејќи е сосема јасно дека иконата е ограбена, на печатот јасно стои дека тоа е културното наследство на Украина. Второ, зар не постои стар добар дипломатски обичај, кога некому ќе се даде нешто на државно ниво, тоа да стане подарок што има врска со државата. Па подобро е да му дал суџук, така да се каже, или нешто слично. Сега измислив, може да биде било што друго и шолја за кафе, затоа што има врска со Босна.
Иконата, пак, нема никаква врска со Босна. За мене е целосен срам некој да се однесува така кон гостин. Иако, на второ размислување, Лавров не му беше гостин, тој беше работодавач на Додик. Затоа, јасно е дека кога тој ве храни со леб, вие обидете се да бидете што е можно пољубезни за да не ве отпушти и да пронајде некој друг кој е дури и по љубезен.
Многумина велат дека аферата „Икона“ е почеток на крајот на политичката кариера на Милорад Додик. Дали го споделувате нивното мислење?
– Тоа беше сериозен удар за Додик и тој тешко ќе го преживее, не затоа што иконата беше вратена, туку затоа што сега е целосно јасно дека тој зависи од неговите функции, на кои го држат Русите, и сè друго е катастрофа за државата Босна и Херцеговина, која никогаш не може да се нормализира. Не знам дали ова е почеток на крајот на Милорад Додик во политичкиот живот, но како што би рекол Винстон Черчил, сосема е сигурно дека ова е крај на почетокот. Милорад Додик нема апсолутно никаква намера да се приклучи на која било „Голема Србија“, неговиот интерес е независна Република Српска, која би ја поддржала Русија, на ист начин како што само Русија ги призна Осетија и Абхазија и кога руските тенкови ја нападнаа Грузија. И, РС да биде носач на авиони што не може да се потопи и да биде база за руски ракети со среден дострел во срцето на Европа. Тоа е целата приказна и тоа е она што го сака Додик, тој не е заинтересиран за создавање на „Голема Србија“ со седиште во Белград и каде би ја изгубил можноста да има своја приватна држава во која ќе може да прави што сака.
Како го коментирате барањето на високиот претставник во БиХ Валентин Инцко (Инцко) дека НАРС мора да им ги одземе медалите на Радован Караџиќ, Момчило Крајишник и Билјана Плавшиќ?
– Како прво, многу е чудно што еден субјект во рамките на државата воопшто доделува одликувања. Декорациите се делат на државно ниво, а не на некое ниво на власт во државата. Кога сте слушнале за град или провинција да делат медали? Не, тоа е она што го прави државата. Целата приказна со овие медали е, всушност, халуцинацијата на Република Српска како независна држава или како држава што привремено е дел од Босна и Херцеговина. Кога ќе погледнете малку поблиску, ќе видите дека тоа е злобен план зад сè, а не приказна. Сите оние кои протестираат против лишување од медали на воени злосторници, всушност не зборуваат за воени злосторници, туку за фактот дека овие медали го претставуваат нивниот лажен сон за Република Српска како српска држава на левиот брег на Дрина.
– Тие со задоволство би се откажале од Караџиќ, Младиќ и Билјана Плавшиќ, а ако тоа значеше дека Република Српска ќе стане независна држава. Вака тие мора да се држат до периодот кога РС се самопрогласи за независност и кога таа беше признаена само од Република Српска Краина. Целата војна и крвавата конструкција се одржува насилно на штета на сите граѓани на РС и на цела БиХ, па дури и на целиот регион. Едноставно, без функционални држави во оваа област, кои би воспоставиле функционални врски и би создале односи во кои би имало слободен проток на луѓе и капитал, ние никогаш нема да бидеме во состојба да ја нормализираме ситуацијата тука.
Последното барање на Инцко да се отстрани плакетата со името на Радован Караџиќ од Студентскиот дом во Пале е исполнето, тоа го стори Соња Караџиќ наместо Додик. Според вас, дали ова барање ќе биде исполнето?
Би продал сè за да ја задржи моќта, бидејќи знае дека само моќта го дели од затвор. Тоа е стара и добра политика на сите оние кои добро знаат што сториле. Тој едноставно мора да остане на власт, и колку подолго ќе остане на власт вештачки, толку повеќе ќе биде злото потоа. Затоа мирната и честа промена на власта е услов за нормално функционирање на секоја држава. Честа промена на власта во смисла на вистински демократски избори. Кога имате избори што не се демократско и насилно држење на власта, на крајот, тие владетели бегаат со глава без оглед на таа земја.
Имаше промена на владата во Црна Гора, како ја коментирате ситуацијата во оваа земја по изборите и целокупната политичка состојба?
– Сосема е јасно дека промената во Црна Гора беше принудена од упорната работа на руските разузнавачки служби и митрополијата Црна Гора и приморскиот регион, а одредена поддршка и помош пристигна од Србија, од одредени кругови. Бидејќи зад тоа стои апсолутно застрашувачка идеја, која се нарекува „Голема Србија“, таа е застрашувачка бидејќи нема никаква врска ниту со величината ниту со Србија. Тоа има врска исклучиво со централистичкото владеење над одредена област, под изговор на српските национални интереси, што, се разбира, повторно е дефинирано во тесните кругови на оние што се на власт. Зборуваме за централистичка, длабоко шовинистичка и заостаната конзервативна идеја, и нужно еднопартиска и едноумна креација. Тоа е суштината на „Голема Србија“, затоа, кога некој вели дека е против таа идеја, не значи дека е против големината на Србија, ниту на Србија како држава, туку е против овој концепт на државно организирање. Затоа одредени конзервативни кругови толку лесно се откажаа од Слободан Милошевиќ, бидејќи сфатија дека тој стана опасен за тој концепт. Тие се одрекоа од него не затоа што водеше војни, туку затоа што тој не ги доби.
– Токму затоа денес постои најновата измислица наречена „Српски свет“. И Република Србија, Црна Гора и Република Српска влегуваат во тој свет. Се разбира, исто како што никој во Србија не смее да каже дека Косово е независна држава, па дури ни претседателот на Српската академија на науките и уметностите (САНУ), затоа што сакаат веднаш да го линчуваат. Тој само рече дека Косово во моментов е надвор од уставниот поредок на Србија, бидејќи Србија нема моќ на Косово, што е ноторен факт. Тоа беше доволно за да се бара негово отстранување и да се нападне што пожестоко, јас не сум љубител на САНУ, но тоа не значи дека човек што ќе каже една ноторна вистина треба да биде распнат само затоа што не следи, до последната запирка, националистичката вистина, што САНУ ја промовира уште од познатиот меморандум. Се на се, Црна Гора ја плати цената на коронавирусот, литиумот и фактот дека повеќедецениското владеење на Мило Ѓукановиќ не може да ги избегне стапиците на корупција и непотизам. Ова значи дека владата мора да се смени за да види што другите ќе ти направат. Сега видовме, во првите неколку месеци, што можат или не можат да сторат. Првото нешто што го направија е да се караат, второ, тие тргнаа да се обидат да ја направат Црна Гора еден вид теократска држава, а всушност тоа не е теократска држава, бидејќи тоа е свештеничко-клептократска држава. Затоа што тоа не се некои од Божјите принципи. Не, тоа едноставно ги претвора црвените во брошури во црквата и го прави централниот комитет црковен комитет.
Во Црна Гора сега е шега дека во Владата нема министерства, туку манастири. Најдобро покажува како се чувствуваат луѓето таму. За да се потисне црногорската државност и правото на национално определување, сега ќе го видите циркусот што ќе се одржи околу пописот, да се инсистира дека Србите треба да се декларираат како Црногорци е чиста лага. Она што ја спасува Црна Гора е фактот дека договорот со НАТО е многу силен, бидејќи да не беше тој договор, многу полоши работи ќе се случеа одамна. Оваа влада ќе мора да работи напорно, ако сака да преживее, од едноставна причина што тие имаат многу слабо и нестабилно мнозинство. Од друга страна, веќе се виде колку го почитуваат Уставот кога, без кворум, започнуваат седниците на Собранието и се донесуваат закони.
Добивте одговор од Воислав Шешељ, дали очекувавте нешто друго од него?
– Шешељ изјави дека нема да се согласи на тоа, освен ако претседателот на Србија, Александар Вучиќ, не гарантира негова аболиција и ако не му обезбеди оружје, бидејќи не би сакал да му биде одземено оружјето. Секако, моето прашање беше: „Од каде осуден воен злосторник добил легално оружје во Србија?“ Не смее да му се даде лажица, затоа што се закануваше дека ќе коле со ‘рѓосани лажици, а камоли нешто друго. На крајот на краиштата, тој треба итно да биде хоспитализиран бидејќи тој е, очигледно, психички нарушена личност. И, како дојде до тоа и како неговата фрустрација од силувањето што го доживеа во затворот Зеница го натера да стане бескрупулозен жеден за сè што е човечко, јас нема да навлегувам во тоа. Но, тоа не е мој проблем, тој е проблем на државата што им овозможува на ментално нарушените лица да се вклучат во јавниот живот на начин што тие можат да заведат луѓе кои се помалку образовани и кои се помалку информирани. Таа политика пропадна, само никој не им кажа на граѓаните на Србија.
Според вас, која е позадината на сторијата за Законот за слобода на вероисповед во Црна Гора?
– Кога станува збор за овој закон, морам да ве потсетам дека Српската православна црква во денешен формат е создадена со одлука на кралот Александар во 1921 година, со обединување на автокефалните цркви во Србија, Црна Гора, автокефалниот митрополит на Срем-Карловац, кој всушност била автокефална црква на Србите надвор од Србија во Војводина и некои епархии во Македонија. Кога знаете дека така е создадена обединетата Српска православна црква, и тие копаат во нивните гради со некаде 800-годишна историја, тогаш станува сосема јасно дека зад сето ова стои брутален фалсификат, кој се обидува да создаде инфраструктура на црковен континуитет што е една црква. Сите овие се постојани обиди да се создаде еден вид „голема Србија“ во смисла во која зборував порано. Во однос на управувањето и внатрешната организација, тоа би било диктатура, без оглед на нејзината големина.
Извор:Дневни Аваз
Доколку ја превземете оваа содржина, Вие ги прифаќате Услoвите за Користење на порталот ДНЕВНИ НОВОСТИ.
